Wat is de waarheid achter de vooroordelen van cryonics? Want ik merk in mijn omgeving dat mensen te snel een oordeel klaar hebben liggen. Waarom staan zij er afwijzend tegenover en kloppen deze onderbuikgevoelens wel? In dit artikel gaan we op zoek naar de tegengeluiden en de waarheid achter deze bedenkingen.
Cryonics voor mij is mijn leven verlengen buiten de grenzen van wat er met de huidige technieken mogelijk is. Ik vind het leven veel te kort en wil dus niet dat het stopt. Behalve dan gezond te leven zijn er niet veel opties dan te leunen op een goed onderbouwd experiment, dat cryonics heet. Ik heb mij dan ook ingeschreven bij het Cryonics Institute in Michigan in de Verenigde Staten.
Bij het Cryonics Institute wordt je lichaam, na je dood, ingevroren bewaard en gekoeld met vloeibare stikstof op een temperatuur van -196 °C. Bij het invriesproces wordt het bloed vervangen door cryoprotectieve, zoals glycerol, zodat er geen ijsvorming ontstaat en lichaamscellen intact blijven. Je lichaam wordt gekoeld, per vliegtuig vervoerd naar Michigan. Daar verder gekoeld tot de temperatuur van vloeibare stikstof om het zo voor tientallen tot honderden jaren te bewaren. Eigenlijk net zo lang tot dat de techniek zo ver is om je lichaam te repareren van de invriesschade en ook je lichaam te genezen.
Opmerkingen die ik vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg zijn dat het niet kan, omdat nog nooit iemand tot leven is gewekt. Mensen vinden het eng: "Wat gaan ze met je doen? Je hebt er geen controle over!" Mensen denken dat je weer tot leven komt als een zielloze zombie of vinden het zondig vanwege hun geloof.
Andere interessante feedback kreeg ik van een vriend die zei dat het te milieubelastend is om al die lichamen koel te houden met vloeibare stikstof. Want die stikstof verdampt langzaam en moet zo nu en dan worden bijgevuld. Ik ben dit gaan onderzoeken.
Hoe wordt vloeibare stikstof eigenlijk gemaakt? Nou, het wordt uit de lucht verkregen, een proces dat adsorptie-liquefactie wordt genoemd. Lucht wordt onder lage druk gepompt en vervolgens door een bed van absorberend materiaal gevoerd. De stikstof wordt door de adsorptie aan het materiaal gehecht en vervolgens gecondenseerd tot vloeibare stikstof.
Even een ruwe berekening: Stel dat de winning van vloeibare stikstof 3,3 kilowatt per kilogram energie kost en stel dat je 100 liter nodig hebt om een lichaam in te vriezen, dat is ongeveer 81,1 kilogram aan gewicht bij een temperatuur van -195,8 °C, dan kost het invriesproces 568 euro bij een kilowattuurprijs van 0,59 euro. De aankoopprijs van vloeibare stikstof zal logischerwijs hoger liggen.
Vloeibare stikstof dat wordt gebruikt bij het invriezen van een menselijk lichaam is dus eerst wel kostbaar, maar daarna hoeft het alleen op pijl gehouden te worden en valt de milieubelasting mee. Andere voordelen van het invriezen met vloeibare stikstof: Het lichaam kan voor een langere duur worden opgeslagen én het voorkomt bijvoorbeeld, dat als de stroom uitvalt, de lichamen ontdooien.
Een andere kritische vraag die ik interessant vind is deze: "Wie wil er nu voor eeuwig blijven rondlopen op deze planeet?" Het pessimisme straalt er van af. Natuurlijk gebeuren er dagelijks veel nare dingen in de wereld. Maar als je het bekijkt vanuit een andere hoek. Er leven namelijk ruim 7 miljard mensen op deze aardbol, dan zijn er relatief weinig incidenten. Dus zo naar is de wereld nu ook weer niet. Ik ben ook wel van mening dat er veel mag veranderen in de wereld, maar dat staat los van het feit dat ik het leven waardevol vind. Daarnaast klinkt het misschien heel lang. De vraag is natuurlijk of je het leven een keer zat bent. Dat is ook niet erg, want als je cryonics ondergaat, betekent dit niet dat je nooit dood zou kunnen of zo. De dood blijft altijd een optie.
Zullen alle cryonisten in zombies veranderen? Neem nu het voorbeeld van Rogier Arnsten, een Noorse jongen die in 1962 verdronk en ongeveer 2,5 uur dood was, inclusief tweeëntwintig minuten onder water. Hij was gevallen in een ijskoude rivier en hij heeft zijn lichaam onderkoeld. Met veel pogingen is het uiteindelijk gelukt om hem weer te reanimeren en met succes. Hij herstelde uiteindelijk volledig, met uitzondering van een minder scherp zicht en een lichte beperking in de spiercoördinatie. (Ettinger, C. W. 1962, The Prospect of Immortality, p. 78). Een vergelijkbaar verhaal met Anna Bågenholm: In 1999 raakte de Noorse arts onder een lawine bedolven tijdens het skiën. Ze werd 80 minuten lang begraven onder de sneeuw voordat ze werd gevonden. Ondanks dat ze een hartstilstand had gehad, werd ze gereanimeerd en ze herstelde uiteindelijk volledig. De kou heeft hun leven gered. Gelukkig werden zowel Rogier Arnsten als Anna Bågenholm geen zombies en hebben ze veel geluk gehad dat ze dit konden navertellen.
Cryonics is een geweldige kans om de dood te verslaan en de mogelijkheid te bieden om op een dag in de toekomst tot leven te worden gebracht. Door het lichaam te bewaren bij extreem lage temperaturen, kunnen we de tijd tussen de dood en een mogelijke reparatie van het lichaam overbruggen. Iedereen heeft zo zijn eigen mening, toch blijkt uit de commentaren dat mensen er niet veel vanaf weten en zomaar wat onjuistheden aannemen. Cryonics kan je het beste vergelijken als een lot in de loterij: Om er kans op te maken moet je er wel een kaartje voor kopen.