Wow, wat gaaf! Toen ik hoorde dat neurowetenschapper Randal Koene naar Nederland kwam en dat ik hem kon ontmoeten, twijfelde ik geen moment! Ik wil deze kans niet laten lopen om hem te interviewen! Na een autorit van tweeënhalf uur stond ik bij het Van der Valk Hotel om met Randal te praten. Het was een super fascinerend gesprek over een onderwerp dat ons allemaal aangaat: de toekomst van ons brein!
Stel je voor dat je je brein uploadt naar een computer. Het klinkt als sciencefiction, maar dat is precies waar Randal en zijn team aan werken. Ze hopen met behulp van hersenemulatie ons brein te behouden en zelfs te verbeteren.
Hersenuploading zou een ideale toepassing zijn voor ruimteverkenning. Ruimtereizen eisen hun tol van mensen. Kijk maar naar die enorme afstanden tussen de sterren. Zou het niet veel handiger zijn om robot te worden? Randal denkt daar ongetwijfeld over na.
"Als je in de ruimte wilt leven, heb je een exoskelet nodig, geen 'pluizig' lichaam zoals wij hebben. Naar een andere ster? Dit is een manier om dat te doen. Dus moeten we robots zijn."
Randal gelooft dat mensen zich zullen aanpassen aan nieuwe omgevingen, wat de weg vrijmaakt voor ruimteverkenning. Hij droomt van een wereld waarin we overal kunnen leven en werken, ongeacht op welke planeet.
Randals visie op ruimtereizen sprak me aan. Ons gesprek leerde me veel over de werking van het menselijk brein en de stand van zaken bij het uploaden van gedachten. Ik ben dankbaar voor de kans om met Randal te praten en van hem te leren.
Ik hoop dat lezers van dit interview net zo geïnspireerd zijn als ik. Ik zou het geweldig vinden als meer mensen zich bij Randal zouden aansluiten. Samen kunnen we de grenzen van het menselijk vooruitzicht verleggen en, wie weet, de sterren verkennen!
"Kinderen opvoeden is mijn meest betekenisvolle prestatie; mijn dochters zijn mijn grootste bijdragen aan de toekomst."
Ik ben geboren en getogen in Groningen, Nederland. Mijn vader was natuurkundige en mijn moeder was kunstenaar en balletdanseres (later lerares). Ik kreeg al jong te maken met beide werelden.
Op mijn dertiende wist ik al wat ik wilde: de grenzen van het menselijk brein verleggen en ervoor zorgen dat iedereen het kon gebruiken.
Ik ben niet alleen wetenschapper, maar ook een levensgenieter. Ik houd van kajakken, wandelen, kamperen, elektronische muziek maken, schrijven en dansen op festivals als Burning Man.
Ik ben net als ieder ander. Ik heb twee dochters en ze zijn nu bijna volwassen.
Als je bedoelt dat het opvoeden van kinderen ook kan worden meegenomen, wil ik dat benadrukken. Ik ben trots op ze en heel blij dat ze bestaan. Alleen al door er te zijn, leveren ze een belangrijke bijdrage aan de toekomst. Ze vullen mijn leven met liefde, vreugde en inspiratie.
Dat is het allerbelangrijkste. Maar een van mijn prestaties waar ik trots op ben, is het ombouwen van een schoolbus tot een camper. Ik maak roadtrips naar verschillende plekken, waaronder Burning Man.
Burning Man, dat kennen mensen in Nederland waarschijnlijk niet zoals in Amerika. Maar het is een megafestival in de woestijn van Nevada, waar duizenden mensen samenkomen om een week lang een tijdelijke stad te bouwen. We hebben het over 70.000 mensen die een halfronde stad opzetten met allerlei kunstwerken en podia voor muziek. Er staat een gigantisch houten standbeeld van een man in het midden van die stad, en dat hebben ze aan het einde van het festival in brand gestoken. Het is bizar en bijzonder!
Ik had nooit gedacht dat ik hersenwetenschapper zou worden. Ik begon mijn studietijd met natuurkunde.
Mijn fascinatie voor dat beroep was dat we meer tijd, mogelijkheden en controle nodig hadden om alles te worden wat we wilden. Materie doet alles ontstaan, en daaruit ontstaan processen. En als je daar controle over hebt, kun je alles doen.
Maar hoe meer ik leerde, hoe meer ik aangetrokken werd tot vragen over de hersenen. Hoe werken die ingewikkelde dingen? En hoe kun je ze gebruiken?
Voordat ik het wist, werkte ik in kunstmatige intelligentie en hersenwetenschap. Ik begon onderzoek te doen naar het snijvlak van technologie en de hersenen en ontdekte al snel dat dit mijn passie is!
Nu ben ik een computationeel neurowetenschapper. Ik gebruik mijn kennis van natuurkunde en wiskunde om te begrijpen hoe de hersenen werken en om nieuwe door de hersenen geïnspireerde AI-technologieën te ontwikkelen. Het is een reis die ik nooit had verwacht, maar ik ben blij dat ik eraan ben begonnen. De werking van de hersenen ontrafelen en de grenzen van de menselijke mogelijkheden verleggen. Dat is ongelooflijk cool en ik zou graag willen weten waar deze reis mij naartoe zal brengen.
"Waarom heet het Carboncopies precies? Ik denk dat we het toen gewoon grappig vonden. Het was een woordspeling."
In 1994, toen ik 23 was, sloot ik me aan bij de mailinglijst van de Mind Uploading Research Group. Eerst deed ik alles zelf, ik onderzocht wat er allemaal met de hersenen mogelijk was en wat we ermee konden. Maar toen ik eenmaal internet had, kon ik contact leggen met andere geïnteresseerden. Ik ontmoette Suzanne Gildert op een Artificial General Intelligence-conferentie in Lugano, Zwitserland. Ze is een kwantumfysicus die mijn interesse in kunstmatige intelligentie en hersenemulatie deelde. We vonden allebei dat er een online community moest zijn voor mensen die hier iets over wilden weten, en zo zijn we Carboncopies begonnen. De naam was een beetje een grapje, en in het begin waren we met z'n tweeën. Langzaam maar zeker kwamen er meer mensen bij die ons hielpen met de website, door artikelen te uploaden en discussies te stimuleren. Pas rond 2010 werden we actiever en gingen we projecten opzetten en onze community uitbreiden.
We kwamen op volledige hersenemulatie om te zeggen hoe we je hersenen in een computer kunnen stoppen zonder ze te verwarren met andere dingen. We willen je hele hersenen naar een andere plek overbrengen zonder iets te verliezen.
Toen we er verder over nadachten, zagen we dat onze hersenen onvolmaakt zijn. We kunnen ze dus verbeteren zonder iets te missen. Maar we kiezen voor de hele hersenen, omdat we nog niet alles over onze hersenen begrijpen.
Stel je bijvoorbeeld voor dat we alleen de kleine hersenen kopiëren. Dat is het deel van de hersenen dat je bewegingen regelt. We kunnen dat vereenvoudigen, en dan werkt het efficiënter. En weet je wat? Dat ding maakt 70% van onze hersenen uit! Als we dat kunnen verkleinen, bespaart dat een hoop ruimte.
Dus, hersenemulatie is onze manier om te zeggen dat we onze hersenen in een computer willen stoppen. Voor nu doen we dat met alle toeters en bellen. We kunnen het later verbeteren.
"Er is geen reden om in een ziel te geloven, omdat je me niet hebt laten zien dat die bestaat. We hebben daar net zoveel bewijs voor als voor elfen en gnomen."
Ik weet het, ik krijg die vraag ook vaak. Mensen hebben verschillende ideeën over een ziel. Maar als ik aan een ziel denk, heb ik het over iets dat bestaat voordat ik geboren word en nadat ik sterf. Iets dat niet direct afhankelijk is van de hersenen. Er is net zoveel bewijs voor als elfen en kabouters. Dus ik heb geen reden om in een ziel te geloven, omdat je me niet hebt laten zien dat het bestaat.
De werking van onze hersenen is een complex proces dat plaatsvindt door de samenwerking van veel hersencellen die met elkaar communiceren via chemische en elektrische signalen, waardoor complexe patronen ontstaan. Hoewel de structuur van onze hersenen niet precies te vergelijken is met een computernetwerk, zijn er wel overeenkomsten. Er zijn bijvoorbeeld processen van informatie-uitwisseling tussen verschillende delen, elk met unieke functies en processen en het anders onthouden van informatie. We verdelen het geheugen in delen, zoals het kortetermijngeheugen, het middellangetermijngeheugen en het langetermijngeheugen, waar filter-, reparatie- en sorteerprocessen plaatsvinden om de informatie te onthouden.
Een cool ding aan ons brein is het onderbewustzijn, dat aanwezig is in onze hersenactiviteit, zelfs in dingen die we bewust doen. Ook al zijn we ons niet bewust van deze processen, ze beïnvloeden onze acties. Onderzoek toont aan dat bewustzijn alle hersendelen omvat, vergezeld door gammagolven (tussen 38 en 80 Hz). Gammagolven zorgen ervoor dat dingen gescheiden blijven en het brein slaat de informatie op in het kortetermijngeheugen.
Het brein slaat ons geheugen niet op een vaste plek op; het is meer een patroon dat wordt gezien en betekenis krijgt in het hele circuit. De structuur van ons brein bestaat uit veel groepen hersennetwerken die samenwerken en met elkaar communiceren via gestructureerde paden, net als de buslijnen op een computer. Deze bus zorgt ervoor dat informatie gemakkelijk kan worden gedeeld en verwerkt tussen hersendelen.
De gammagolf is een cruciaal onderdeel van hoe ons brein werkt. Het zorgt ervoor dat verschillende hersenactiviteiten met verschillende snelheden kunnen plaatsvinden en gesynchroniseerd kunnen worden. Deze gammagolf lijkt op een klok in een computer die ervoor zorgt dat alle processen op het juiste moment plaatsvinden.
Het ritme van deze informatielus is een essentieel element van ons bewustzijn, hoewel we nog steeds grondig moeten begrijpen hoe het werkt. De combinatie van verschillende delen en processen in onze hersenen lijkt ook een belangrijke rol te spelen in ons bewustzijn en ons vermogen om informatie op te slaan en te verwerken. Onze hersenen zijn daarom een ingewikkeld en fascinerend systeem waar wetenschappers nog steeds aan werken.
Het volume van een muizenbrein is 500 mm³ en dat van een menselijk brein 1 miljoen mm³. We kunnen dit dus berekenen door 1 miljoen mm³ te delen door 500 mm³, wat ons 2.000 oplevert.
Vervolgens moeten we dit vermenigvuldigen met 2.500.000 terabytes (de opslagcapaciteit voor 500 mm³ van muizenbrein). Deze vermenigvuldiging geeft ons een totaal van 5.000.000.000 terabytes (of 2.000 keer 2.500.000 terabytes), ongeveer vijf zettabytes.
De vereiste opslagcapaciteit is afhankelijk van de compressietechnologieën die u kunt gebruiken. Een groot deel van de hersenen heeft vergelijkbare herhaalde microcircuits, zoals de meer dan 3.000 verschillende typen hersencellen. Veel van de ongeveer 100 miljard menselijke hersencellen zijn hetzelfde. Als u bijvoorbeeld alleen het celtype met de celeigenschappen van alle cellen zou kunnen opslaan, zou dit aanzienlijk besparen op opslagruimte.
Iemand zei onlangs dat de eerste menselijke hersenscan tussen de één en twee miljard dollar zou kunnen kosten. Dat is veel geld, maar dat omvat niet alle kosten, zoals de vertaling van verzamelde hersengegevens naar de juiste parameters van een werkend, uitvoerbaar systeem. Het opschalen van het proces zou het goedkoper kunnen maken.
Een van de meest opwindende toepassingen van hersenemulatie is in de ruimtevaart. Als liefhebber van de ruimte, het verkennen en koloniseren van andere planeten met behulp van kunstmatige lichamen die expliciet zijn ontworpen voor de ruimte, fascineert dit mij enorm. Het zou onze kennis van het heelal volledig kunnen veranderen, ons in staat stellen grenzen te verleggen en voorheen onmogelijke dingen te ontdekken.
Kunstmatige lichamen zijn een buitengewone toepassing van hersenemulatie vanwege hun talloze voordelen. In tegenstelling tot mensen overwinnen deze lichamen beperkingen en excelleren ze in taken die te gevaarlijk of moeilijk voor ons zijn, zoals ruimtereizen. Bovendien kunnen ze worden aangepast aan specifieke omgevingen of taken, waardoor ze flexibeler en bruikbaarder worden. Deze lichamen bieden ook de mogelijkheid om onze fysieke beperkingen te overwinnen en onszelf te verbeteren, wat zou kunnen resulteren in een geheel nieuwe vorm van menselijke evolutie. Bovendien stelt het gebruik van kunstmatige lichamen ons in staat om de tijd te rekken, waardoor we meer tijd hebben om onze passies na te jagen, te leren en te ontdekken. Bovendien kunnen deze lichamen onze creativiteit en leervermogen verbeteren door onze hersenen efficiënter en sneller te laten werken. Tot slot biedt het gebruik van kunstmatige lichamen door hersenemulatie ook kansen voor mensen met fysieke beperkingen of ziekten, waardoor ze een beter leven kunnen leiden. Het concept van kunstmatige lichamen door middel van hersenemulatie is een opwindende toepassing, waarmee we onze grenzen kunnen doorbreken en kunnen evolueren naar een betere versie van onszelf.
Ik ben gefascineerd door de mogelijkheid om het menselijk leven en de duur ervan te verlengen met behulp van hersenemulatie. Ik verlang vaak naar meer tijd om mijn interesses na te jagen en nieuwe dingen te leren. Hersenemulatie kan dit mogelijk maken, waardoor we meer tijd hebben om te leren en te ontdekken.
Het potentiële niveau van flexibiliteit en aanpassingsvermogen van hersenemulatie is ook fascinerend. Als mens moet ik me snel aanpassen aan uitdagingen. Met hersenemulatie zou ik mijn fysieke en mentale vermogens kunnen veranderen om me beter aan te passen aan verschillende omgevingen en situaties.
Ik heb me nog niet aangemeld voor cryonics. Ik ben nog steeds onzeker over de procedures, maar dat zou ik moeten doen, want het is beter dan niets.
De scanapparatuur kan op dit moment alleen worden gebruikt bij overleden patiënten, maar er is een mogelijkheid dat we ze weer tot leven kunnen wekken door reconstructie na overlijden. Ik maak me hier niet al te veel zorgen over, want na de reconstructie na overlijden kan je daadwerkelijk weer tot leven wekken. De uitdaging ligt in het vertalen van statische gegevens naar functionerende modellen, wat het proces van "Translation" behoorlijk moeilijk maakt. Idealiter zouden we de functie direct kunnen correleren met structuur en de resultaten kunnen valideren. Helaas is dit niet mogelijk bij het werken met overleden patiënten.
Een MRI-scan heeft bijvoorbeeld slechts een resolutie van 0,5 tot 1,5 millimeter, wat handig is voor ziekenhuizen en de medische wetenschap, maar er is meer nodig om individuele cellen te zien. Neuronen hebben meestal een grootte tussen de 4 en 100 micrometer, afhankelijk van het type en de locatie in de hersenen. De neuronen in de hersenschors zijn bijvoorbeeld over het algemeen groter dan die in de hersenstam. CT-scanners gebruiken röntgenstralen en hebben een resolutie van ongeveer 0,5 mm. Andere scanners, zoals PET en PET-CT, hebben een hogere resolutie van 3-5 mm en kunnen zelfs op het niveau van individuele cellen werken. Calcium-imaging en voltage-imaging zijn twee technieken die worden gebruikt om de activiteit van neuronen te meten.
Andere soorten scans, zoals elektronenmicroscopie (EM) en expansiemicroscopie (ExM), vereisen goed bewaard postmortaal weefsel. Onderzoekers ontwikkelen en verbeteren voortdurend scantechnologie en resolutie. Dankzij deze verbetering zullen nieuwe en geavanceerde scanners waarschijnlijk de resolutie, betrouwbaarheid van verzamelde gegevens en snelheid van gegevensverzameling verhogen.
Er zijn een paar ideeën in omloop. Ik dacht aan een andere aanpak om te leren hoe het allemaal werkt. Wat hebben we precies nodig om een succesvolle scan te maken? Sommige mensen geloven dat nanobots de oplossing zouden kunnen zijn, maar zelfs dan zijn er nog wat obstakels die overwonnen moeten worden. Helaas kan geen enkele andere methode scans maken terwijl we nog leven. Er is misschien een andere manier, maar ik heb hulp nodig om die te achterhalen.
Het is een belangrijke vraag om over na te denken. Zie je, het gaat om meer dan alleen de beperkingen van scannen; het gaat ook om het feit dat we moeten vertrouwen op dingen als elektronenmicroscopen die ons alleen de structuur geven, niet de functie. Dat is een groot probleem, weet je? Want als onderzoekers hiernaar kijken, vragen ze zich ook af hoe ze structuur in functie kunnen vertalen. Als ze bijvoorbeeld naar de beelden van de hersenen van de vlieg kijken, denken ze waarschijnlijk: "Oké, dit is mijn model van hoe het werkt, en ik kan alle parameters correct invullen." Maar geloof me, het kost veel werk om te beantwoorden. Het is een tijdje geleden dat iemand daaraan heeft gewerkt. Er zijn inderdaad enkele reconstructies van individuele neuronen en een paar cellen in het visuele systeem van de fruitvlieg, maar we moeten meer doen om te begrijpen hoe deze neuronen samenwerken. Dat uitdagende werk is precies de reden waarom het zo moeilijk is om van structuur naar functie te vertalen. Je moet alle beperkingen van het systeem begrijpen om te bepalen welke soorten ruis en fouten je aankunt. Ze kunnen dingen in de war schoppen.
Dat is waar validatie zo belangrijk wordt. Het is cruciaal om ervoor te zorgen dat alles wat we reconstrueren van deze scans nauwkeurig is. Maar zoals je je kunt voorstellen, is dit een uitdagende taak. We moeten ervoor zorgen dat onze methoden voortdurend verbeteren en dat we leren van onze reconstructies. En daar komt het Carboncopies-project om de hoek kijken. We werken aan een platform dat het voor onderzoekers gemakkelijker maakt om hun reconstructies te valideren en hun methoden te verbeteren. Om het nog spannender te maken, hebben we een challenge georganiseerd voor degenen die de meest nauwkeurige modellen kunnen maken. Mensen houden van een goede uitdaging.
Deze challenge zal helpen om onderzoek te versnellen en meer aandacht te vestigen op ons werk. We hebben al deze geweldige reconstructietools en datasets, maar hebben meer financiering nodig om een significante impact te maken. Daarom hopen we meer mensen bij deze challenge te betrekken en zelfs crowdfunding te verkennen om wat extra prijzengeld op te halen. En ja, als X-Prize met ons wil samenwerken, staan we daar zeker voor open.
Maar wacht, ik moet je nog het beste deel laten zien. Kijk, we gebruiken niet zomaar datasets voor deze challenge. We gebruiken onze datasets van systemen waar we al alles over weten. Ja, we hebben de ground-truth-netwerken om onze modellen te vergelijken. En het beste deel? We kunnen klein beginnen met slechts een paar neuronen en een eenvoudige structuur en dan geleidelijk de complexiteit verhogen totdat we onze modellen op weefsel testen. We werken zelfs met gekweekte cellen om alles wat er gebeurt te zien en vast te leggen. Dat lijkt misschien niet zo'n groot probleem, maar het is cruciaal om te begrijpen hoe je structuur naar functie vertaalt.
Dus ja, onze grootste uitdaging is het valideren en continu verbeteren van onze methoden. En geloof me, dat is een uitdagende taak. We zijn echter toegewijd aan dit onderzoek en zoeken voortdurend naar manieren om het spannender en boeiender te maken. En als u geïnteresseerd bent om te helpen, kunnen we altijd wat extra hulp gebruiken. Geloof me, elk klein beetje telt.
Oh, en nog iets. Hebt u onze website al bekeken? We updaten deze voortdurend met de laatste ontwikkelingen en hebben de challenge daar geplaatst voor iedereen die wil deelnemen. We zullen zeker ongelooflijke doorbraken op dit gebied bereiken als meer mensen samenwerken. En wie weet krijgt u een uitnodiging voor ons hoofdkantoor of een andere leuke extra. Het draait allemaal om het verleggen van grenzen en het maken van een verschil in hersenscantechnologie.
"De grote uitdaging is de vertaling van structuur naar functie."
De grootste uitdaging is het vertalen van structuur naar functie. Het geeft u alle informatie die u nodig hebt. Het is alsof u een computerchip opent en probeert te zien wat erin zit. Alle gegevens zijn aanwezig en u verliest niets behalve het kortetermijngeheugen, dat elektrisch wordt opgeslagen. Dus je verliest die informatie in de vertaalmethode voor hersenemulatie.
Dus het kost niet zoveel energie om zo'n geëmuleerd brein te laten werken. Als we de juiste kennis en technologie hebben, kunnen we het brein verpakken en het laten functioneren zoals we willen, zelfs zo snel als een echt brein. Het zou helpen als we specifieke processors zouden maken. Het is als het trainen van kunstmatige intelligentie, wat veel kracht vereist, maar als we eenmaal getraind zijn, hebben we niet zoveel kracht meer nodig. Met de juiste kennis en technologie kunnen we dit doen zonder al te veel rekenkracht te vereisen.
Als je mijn mening vraagt, is dit geen gemakkelijke vraag. Het zal nog wel even duren voordat we dit kunnen realiseren. Er spelen veel dingen mee, zoals hoe snel onze computers werken, het type scans dat wordt gebruikt en welke vertaalmethoden goed werken. Het hangt ook af van hoe hard verschillende onderzoekers eraan werken. Het is moeilijk om precies te zeggen hoe lang het zal duren, omdat het een ingewikkeld wetenschappelijk probleem is. Ik zou verbaasd zijn als we over vijftien jaar het menselijk brein uiteindelijk kunnen vertalen. Ik zou geschokt zijn als we dat niet voor het einde van deze eeuw kunnen doen. Als het ons niet lukt binnen de komende 75 jaar, maken we ergens een fout. Je weet nooit wat er gaat gebeuren; een oorlog kan bijvoorbeeld ook van invloed zijn op ons doel. Het is dus niet eenvoudig om daar zeker van te zijn.
De twee belangrijkste dingen die nodig zijn voor hersenemulatie zijn mensen en geld. Dat is wat ons verder zal brengen. Het is echter complex om anderen te vertellen en te onderwijzen over dit uitdagende onderwerp. Daarom bouwen we zowel een routekaart voor hersenemulatie als een ethisch kader om ons onderzoek correct uit te voeren. Onderwijs is ook belangrijk om mensen te interesseren voor hersenemulatie, omdat dat uiteindelijk leidt tot verdere ontwikkeling.
Verschillende maatregelen kunnen de privacy en persoonlijke rechten beschermen bij het uploaden van de hersenen. Allereerst kunnen encryptie en andere beveiligingsmethoden helpen om de gegevens en informatie van iemands hersenen te beschermen. We kunnen regels en wetten invoeren om te voorkomen dat geüploade hersenen worden gehackt of ongeautoriseerd worden geopend.
Het is ook belangrijk om back-ups te maken als er technische problemen optreden of gegevens verloren gaan.
In het spannende boek "The Age of Em: Work, Love, and Life when Robots Rule the Earth" bespreekt Robin Hanson de gevaren van hersenuploading vanuit een specifiek economisch perspectief. Hij waarschuwt bijvoorbeeld dat mensen met geüploade hersenen kunnen worden uitgebuit door bedrijven of zelfs gedwongen kunnen worden om voor een laag loon te werken.
'Upload' (Greg Daniels) is een leuke en enigszins realistische weergave van hersenemulatie en uploaden in series. Het onderzoekt het concept van het uploaden van je bewustzijn naar een virtuele wereld op een intrigerende en geloofwaardige manier. De serie pakt dit complexe onderwerp aan met humor en een positieve kijk, waardoor het een genot is om naar te kijken.
In de Battlestar Galactica-serie uit 2004 kunnen de Cylons, een intelligent ras, hun bewustzijn en kennis uploaden en behouden wanneer ze sterven. Dit proces maakt ze bedachtzamer en effectiever met elke dood, waardoor ze een steeds grotere bedreiging vormen voor de menselijke overlevenden. Dit concept voegt een ernstige en diepgaande laag toe aan de serie, en onderzoekt vragen over bewustzijn, technologie en ethiek.
Andere films, zoals Transcendence en The Matrix, presenteren ook een interessante kijk op het concept, maar Upload springt eruit als de meest herkenbare, leuke en niet-dystopische.
Omdat ik een virtueel wezen ben, zou ik het niet erg vinden om in een virtuele wereld in een computer te leven. Het zou interessant zijn om te zien hoe die wereld eruitziet, voelt, hoort, ruikt en smaakt. Misschien lijkt het op de "matrix" of iets heel anders. Ik ben voortdurend nieuwsgierig naar het verkennen van nieuwe platforms en technologieën, dus een virtuele wereld zou iets zijn waar ik graag in zou leven. Ik heb overwogen om mijn gedachten naar een computer te uploaden en in een virtuele wereld te leven. Ik zou echter graag meerdere virtuele werelden en platforms willen ervaren en verder willen kijken dan slechts één. Ik wil ook in en uit de virtuele wereld gaan en mezelf niet beperken tot de virtuele wereld, maar het natuurlijke universum verkennen.
"Kan een neurowetenschapper een microchip begrijpen? Zoek naar oorzaken in plaats van alleen naar verbanden."
Als je van hersenemulatie houdt, is een goede tip om contact te leggen met anderen die ook geïnteresseerd zijn. Word lid van een groep of organisatie die de community ondersteunt. Leer mensen kennen die jouw interesse delen. Dit advies is essentieel. Aspirant-neurowetenschappers zouden zich moeten richten op computationele neurowetenschap of het gebruiken van grote datasets om hersencircuits te reconstrueren. Klassieke neurowetenschap bestaat voornamelijk uit hypothesegedreven correlatieonderzoek, dat moet worden bijgewerkt. Zoek naar oorzaken, niet alleen naar verbanden. Bekijk Konrad Kordings onderzoek naar het begrijpen van de hersenen en vergelijk dat met het proberen om neurowetenschappelijke methoden toe te passen op het begrijpen van een microchip.